Waarom IJslandse paarden zo populair zijn…

Wanneer je er in België eentje tegenkomt, kan je ze moeilijk missen. Met hun compacte uiterlijk en prachtige manen zien IJslandse paarden er heel anders uit dan de Belgische warmbloedpaarden die we gewend zijn. Niet alleen hun uiterlijk, maar ook hun karakter werd gevormd door hun afkomst. En dat heeft allemaal zo zijn eigen, unieke voordelen. Wij vroegen aan Lieve Vermeulen van Icelandichorse.eu waarom je in je zoektocht naar een geliefde viervoeter, ook eens dit paardenras moet overwegen.

Een IJslands paard is niet zo heel groot, de schofthoogte van de ijslander zit tussen de 135cm en 155cm, hun gewicht is tussen de 300 kg à 400 kg. Daardoor werden ze vroeger benoemd als pony. Maar omdat ze zó sterk zijn dat ze makkelijk 100 kg kunnen dragen en door hun uitgesproken persoonlijkheid en tempermanent worden ze nu terecht paard genoemd.

Kleuren

Er zijn qua kleuren 3 basiskleuren: vos, zwart en bruin. Maar er zijn wel heel veel varianten te vinden. Eigenlijk kan elke kleur behalve Appaloosa, champagne en Overo (wit dat als het ware ingekaderd zit in de omliggende donkere kleur) Er zijn er ook nog andere varianten die enkel bij de IJslander te vinden zijn. Dat gaat van zilverappel, over witkopbont tot splash, tot…. Er zijn dus slechts weinig kleuren die niet voorkomen.

Hengst Eldur frá Bjarghúsum met ruiter Hörður Óli Sæmundarson van Gröf-Tamning.  Foto door Lieselotte Claesens – LCPD.be

Bouw & ontwikkeling

IJslandse paarden hebben een goed geproportioneerd hoofd, hun hals is kort gespierd en breed aan de basis en ze hebben eerder een brede schoft. Er zijn in bouw enkele verschillen tussen een 4 en een 5 ganger (zie informatie een beetje verder in de tekst)  Zo is de ene meestal iets langer in de rug dan de andere. Hun manen en staart zijn vol, met veel haar. Ze hebben een dubbele vacht ontwikkeld voor extra isolatie bij koude temperaturen, wat in de winter van hen echte beertjes maakt.

Het IJslandse paard ontwikkelt zich langzaam en kan pas volledig ingereden en beoordeeld worden vanaf het vijfde levensjaar.

Links: Hengst Eldur frá Bjarghúsum met ruiter Hörður Óli Sæmundarson van Gröf-Tamning. Foto door Lieselotte Claesens – LCPD.be. Rechts: Ruin Konungur frá Hofi met ruiter Ásdís Brynja Jónsdóttir van Hof í Vatnsdalur

De tölt

De tölt is een viertakt waarbij het paard net als in stap de benen na elkaar naar voren zet. De voetvolgorde is precies hetzelfde. Het grootste verschil ligt in het tempo, dat veel hoger ligt. Dit kan dus variëren van een snelle stap tot een behoorlijke galop.

Doordat er altijd minstens 1 been op de grond staat, kan de ruiter stil in het zadel blijven zitten. En dus niet zoals bij draf waar de ruiter uit het zadel wordt getild. Dit maakt deze gang over het algemeen zeer comfortabel te rijden is waardoor ook mensen met rugklachten vaak met plezier kunnen blijven paardrijden.

Tijdens het tölten merken we ook de trotste houding van het paard op. Het hoofd wordt vrij hoog gedragen en de knieën hoger opgetrokken. De hoeven worden met gelijke tussenpozen op de grond gezet. Dezelfde voetvolgorde dus als in stap: links achter, links voor, rechts achter, rechts voor.

De telgang

Telgang is een laterale gang waarbij het paard de 2 linkerbenen en de 2 rechterbenen tegelijk verplaatst. In de telgang beweegt de IJslander de twee benen aan één kant tegelijk. Daartussen is een zweefmoment: alle vier de benen zijn even los van de grond. In deze gang kan het IJslandse paard erg snel gaan. Tijdens de WK worden vaak records gereden!

Een typische IJslander is zelfstandig, werklustig, sensibel en vriendelijk. IJslanders zijn echte kuddedieren. De jonge paarden groeien in grote groepen op, vaak in begrazingsprojecten. De kuddegenoten geven elkaar een gedegen opvoeding in respect en communicatie. Iets waar de ruiter later weer profijt van kan hebben.

De eerste rit op een IJslander is voor veel ruiters een openbaring. Een echt IJslands paard denkt voorwaarts, dus loopt uit zichzelf. Niet te vergelijken met het gemiddelde manegepaard. Bij veel IJslanders valt ook hun sensibiliteit op. Lichte hulpen zijn vaak voldoende om het paard aan het werk te zetten. En bij de versnelling komt de sensatie: de tölt!

Ruin Safír met Lieselotte Claesens. Foto door Eliane van Schriek Photography

Foto’s: Hof í Vatnsdalur

Door de barre omstandigheden op IJsland – vulkaanuitbarstingen, extreme koude, hongersnoden – overleefden alleen de sterkste paarden. En dat zien we nu nog terug in de hardheid en de gezondheid van de IJslander. Door de bijzondere omstandigheden op IJsland ontwikkelden de paardjes een opmerkelijk oriëntatievermogen, een grote zelfstandigheid en intelligentie en veel koelbloedigheid. Paniekerige paarden, die er blind vandoor gaan, overleven immers niet in een landschap met ravijnen. Ze zijn voorwaarts en toch sensibel. In combinatie met de vaak wat complexe gangen, zijn IJslandse paarden daarom geen uitsproken kinderpony’s.